تا چند سده پیشتر طراحی معماری در فضاهای عمومی نظیر مراکز دولتی و فرهنگی تفریحی و فضاهای خصوص نظیر فضاهای مسکونی بیشتر تحت تاثیر سبک کلاسیک و بعد از آن سبک نئوکلاسیک بوده که پر بود از المانهای فرهنگی قومی ، مذهبی … و گاه چنان فضاها تحت سلطه چنین مفاهیمی غرق می گردید که دیگر ” نیاز مندی ” کاربران به فراموشی سپرده می‌شد و جلال و جبروت فضای معماری مقدم بر آرامش و رضایت مندی بهره‌برداران واقع می گردید و در مقابل آن همه عظمت و زیبایی ناشی از تفاخر ، آدمی خود را حقیر و کوچک می‌یافت. اغراق در چنین تفاخری، کم کم مبدل به دل زدگی عمومی از چنین سبک و سیاق معماری گردید و در ادامه کم کم معماری خود را از آن همه تقید ، رهائی بخشیده به دامن سبک مدرن و در حد افراطی به سبک مدرن مینی مال انداخت.
– اما آیا سبک رهائی بخش ، خود پاسخگوی نیازهای بشر امروز خواهد بود؟
اگر چه بهره‌برداران نیازمند آرامش و آسایش در فرمهای معماری کنونی هستند ولیکن نیازمند به نمادهای هستند که یادآور اعتقادات و فرهنگ گذشته آنان نیز باشد تا بلحاظ روحی روانی هم اغناء گردند.
لذا از این منظر پیشنهاد سبک جدید که پاسخگوی هر دو نیاز بشری بوده و در آن افراط و تفریط به کناری گذارده شود خالی از لطف نخواهد بود . انتخاب راه ” میانه ” شاید کلید حل مشکل باشد.
– سبک ” میانه ” میتواند حاوی چند نکته کلیدی باشد:
اول : سادگی در طرح با خطوطی صاف و بعضاً منحنی و قابل درک برای بیننده عام …
دوم : ایجاد المانهای مفهومی ، فرهنگی ، ملی ، مذهبی و نظایر آن با چند خط ساده بدون پیچیدگی در طرح و تنها جهت یادآوری و نه تحکم و القاء مفهوم …
سوم : استفاده از مصالح و مواد خام برای ارتباط بیشتر آدمی با طبیعت و اصالت ساخت در انتخاب مصالح …
چهارم : دقت در طراحی در نقاط اتصال مصالح مختلف و طرح‌های متفاوت جهت یادآوری ارتباط معقول مفاهیم و ساخت در عالم واقع ….
ش.مقری